در یک
سحرگاه سرد ماه ژانویه، مردی وارد ایستگاه متروی واشینگتن دی سی شد
و شروع به نواختن ویلون کرد.
این مرد در عرض 30 دقیقه، شش قطعه ازبهترین قطعات باخ را نواخت.
از آنجا که شلوغ ترین ساعات صبح بود، هزاران نفر برای رفتن به سر
کارهایشان به سمت مترو هجوم آورده بودند.
سه دقیقه گذشته بود که مرد میانسالی متوجه نوازنده شد.
از سرعت قدمهایش کاست و چند ثانیه ای توقف کرد، بعد با عجله به سمت
مقصد خود براه افتاد.
یک دقیقه بعد، ویلونزن اولین انعام خود را دریافت کرد.
خانمی بی آنکه توقف کند یک اسکناس یک دلاری به درون کاسه اش انداخت
و با عجله براه خود ادامه داد.
چند دقیقه بعد، مردی در حالیکه گوش به موسیقی سپرده بود، به دیوار
پشت سر تکیه داد، ولی ناگهان نگاهی به ساعت خود انداخت وبا عجله از
صحنه دور شد.
کسی که بیش از همه به ویلون زن توجه نشان داد، کودک سه ساله ای بود
که مادرش با عجله و کشان کشان به همراه می برد. کودک یک لحظه
ایستاد و به تماشای ویلونزن پرداخت، مادر محکم تر کشید وکودک در
حالیکه همچنان نگاهش به ویلون زن بود، بهمراه مادر براه افتاد، این
صحنه، توسط چندین کودک دیگرنیز به همان ترتیب تکرار شد، و
والدینشان بلا استثنا برای بردنشان به زور متوسل شدند.
در طول مدت 30 دقیقه ای که ویلون زن می نواخت، تنها شش نفر، اندکی
توقف کردند.
بیست نفر انعام دادند، بی آنکه مکثی کرده باشند، و سی و دو دلار
عاید ویلون زن شد.
وقتیکه ویلون زن از نواختن دست کشید و سکوت بر همه جا حاکم شد، نه
کسی متوجه شد.
نه کسی تشویق کرد، ونه کسی او را شناخت.
هیچکس نمیدانست که این ویلون زن همان”جاشوا
بل” یکی از بهترین موسیقی دانان جهان است، و نوازنده ی یکی
از پیچیده ترین قطعات نوشته شده برای ویلون به ارزش سه ونیم میلیون
دلار، میباشد.
جاشوا بل، دو روز قبل از نواختن در سالن مترو، در یکی از تئاتر های
شهر بوستون، برنامه ای اجرا کرده بود که تمام بلیط هایش پیش فروش
شده بود، وقیمت متوسط هر بلیط یکصد دلار بود.
این یک داستان حقیقی است،نواختن جاشوا بل در ایستگاه مترو توسط
واشینگتن پست ترتیب داده شده بود، وبخشی از تحقیقات اجتماعی برای
سنجش توان شناسایی، سلیقه و الوویت های مردم بود.
نتیجه: آیا ما
در شرایط معمولی و ساعات نامناسب، قادر به مشاهده ودرک زیبایی
هستیم؟
لحظه ای برای قدردانی از آن توقف میکنیم؟
آیا نبوغ و شگرد ها را در یک شرایط غیر منتظره میتوانیم شناسایی
کنیم؟
یکی از نتایج ممکن این آزمایش میتواند این باشد،
اگر ما لحظه ای فارغ نیستیم که توقف کنیم و
به یکی از بهترین موسیقی دانان جهان که در حال نواختن یکی از
بهترین قطعات نوشته شده برای ویلون است، گوش فرا دهیم ،چه چیز های
دیگری را داریم از دست میدهیم؟
در
مداد 5 خاصیت وجود دارد که اگر به دستشان بیاوری تمام عمرت به
آرامش می رسی :
1.
می توانی کارهای بزرگ کنی ، اما نباید هرگز فراموش کنی دستی وجود
دارد که هر حرکت تو را هدایت می کند.
اسم این دست خداست ، او باید تو را همیشه در مسیر اراده اش حرکت
دهد.
2.
گاهی باید از آنچه می نویسی دست بکشی و از مداد تراش استفاده کنی.
این باعث می شود مداد کمی رنج بکشد اما اخر کار نوکش تیزتر می شود.
پس بدان که باید رنجهایی را تحمل کنی چرا که این رنج باعث می شود
انسان بهتری شوی.
3.
مداد
همیشه اجازه می دهد برای پاک کردن یک اشتباه از پاک کن استفاده
کنیم.
بدان که تصحیح یک کار خطا ، کار بدی نیست و در واقع برای اینکه
خودت را در مسیر نگه داری مهم است.
4.
چوب یا شکل خارجی مداد مهم نیست. ذغالی اهمیت دارد که داخل چوب
است.
پس همیشه مراقب باش درونت چه خبر است؟
5. و
سرانجام :
مداد همیشه اثری از خود به جا می گذارد.
بدان هر کاری در زندگی می کنی ردی به جا می گذارد و سعی کن نسبت به
هر کاری که می کنی ، هوشیار باشی و بدانی چه می کنی
یک
لک لک نر در عملی شگفت انگیز همه ساله 13 هزار کیلومتر را برای
رسیدن
به همسر بیمار و معلول خود پرواز میکند.
به گزارش خبرگزاری ایتالیا، با فرارسیدن بهار، "رودان" لک لک نر
همانند سالهای گذشته
امسال نیز پس از طی یک مسیر 13 هزار کیلومتری از آفریقای جنوبی به
کرواسی بازگشت
تا همسر بیمار خود را که "مالنا" نام دارد ملاقات کند.
مالنا، لک لک ماده ای است که به سبب یک جراحت قدیمی قادر نیست
مهاجرتی
تا این حد طولانی را انجام دهد.
"استیپان فوکیک" زیست شناسی که از سال 1993 به درمان لک لک ماده
میپردازد
در این خصوص توضیح داد: "رودان هر سال برای دیدن جفت خود به کرواسی
باز میگردد
و در طول تمام این سالها به مالنا وفادار بوده است. این پنجمین
سال پیاپی است که شاهد این منظره بودهام."
یک بال مالنا در سال 1993 توسط چند شکارچی زخمی شد و به این ترتیب
این لک لک ماده برای همیشه از پرواز باز ماند.
امسال ماجرای عشق "رودان و مالنا" مورد توجه بسیار زیاد خبرنگاران
و علاقهمندان قرار گرفته
و به همین دلیل صدها نفر برای ثبت لحظه دیدار این زوج عاشق در
دهکده "برودسکی واروس"
در شرق کرواسی گرد هم آمده بودند اما "رودان" بدون توجه به این
افراد مستقیما به سوی
آشیانه، در جایی که مالنا انتظار او را میکشید پرواز کرد.
براساس گزارش خبرگزاری ایتالیا، این زیست شناس کروات اظهار داشت: "سایر
لک لکها
به صورت جفت جفت ظرف پنج شش روز آینده به آشیانههای خود باز میگردند
درحالی
که "رودان" اولین لک لکی است که به مقصد میرسد چون "مالنا" در
خانه بیصبرانه انتظار او را میکشد."
به گفته این محقق، همانند پنج سال گذشته ظرف دو ماه آینده چهار پنج
جوجه لک لک
متولد خواهند شد و "رادون" وظیفه آموختن پرواز به آنها را
به عهده خواهد گرفت، چون "مالنا" قادر به انجام آن نیست.
سپس با فرا رسیدن زمستان، جوجهها با پدر خود به سوی آفریقای جنوبی
پرواز میکنند، درحالی که "مالنا" تا بهار آینده در انتظار بازگشت
"رودان" وفادار خود در آشیانه خواهند ماند.
امپراطور یونان به کوروش بزرگ گفت:
(( ما برای شرف میجنگیم شما برای پول ))
کوروش کبیر پاسخ داد :
(( هرکس برای نداشته هایش میجنگد ))
مرد مسنی به همراه پسر 25 ساله اش در قطار نشسته بود. در حالی که مسافران
در صندلیهای خود نشسته بودند، قطار شروع به حرکت کرد.
به محض شروع حرکت قطار پسر 25 ساله که کنار پنجره نشسته بود پر از شور و
هیجان شد. دستش را از پنجره بیرون برد و در حالی که هوای در حال حرکت را با
لذت لمس می کرد فریاد زد: "پدر نگاه کن درختها حرکت می کنند" مرد مسن با
لبخندی هیجان پسرش را تحسین کرد. کنار مرد جوان، زوج جوانی نشسته بودند که
حرفهای پدر و پسر را می شنیدند و از حرکات پسر جوان که مانند یک بچه 5 ساله
رفتار می کرد، متعجب شده بودند.
ناگهان پسر دوباره فریاد زد: " پدر نگاه کن دریاچه، حیوانات و ابرها با
قطار حرکت می کنند." زوج جوان پسر را با دلسوزی نگاه می کردند. باران شروع
شد چند قطره روی دست مرد جوان چکید. او با لذت آن را لمس کرد و چشمهایش را
بست و دوباره فریاد زد:" پدر نگاه کن باران می بارد، آب روی من چکید.
زوج جوان دیگر طاقت نیاورند و از مرد مسن پرسیدند: "چرا شما برای مداوای
پسرتان به پزشک مراجعه نمی کنید؟!"
مرد مسن گفت: " ما همین الان از بیمارستان بر می گردیم. امروز پسر من برای
اولین بار در زندگی می تواند ببیند!"
مرد جوانی در آرزوی ازدواج با دختر کشاورزی بود و کشاورز مقرر کرد چنانچه
مرد جوان از عهده ی امتحان برآید دخترش را به عقد او درآورد.
کشاورز به مرد جوان گفت برو در آن قطعه زمین بایست. من سه گاو نر را آزاد
می کنم اگر توانستی دم یکی از این گاو نرها را بگیری من دخترم را به تو
خواهم داد.
مرد قبول کرد. در طویله اولی که بزرگترین بود باز شد. باور کردنی نبود
بزرگترین و خشمگین ترین گاوی که در تمام عمرش دیده بود. گاو با سم به زمین
می کوبید و به طرف مرد جوان حمله برد. جوان خود را کنار کشید تا گاو از
مرتع گذشت.
دومین در طویله که کوچکتر بود باز شد. گاوی کوچکتر از قبلی که با سرعت حرکت
کرد.
جوان پیش خودش گفت : منطق می گوید این را ولش کنم چون گاو بعدی کوچکتر است و
این ارزش جنگیدن ندارد.
سومین در طویله هم باز شد و همانطور که فکر میکرد ضعیفترین و کوچکترین گاوی
بود که در تمام عمرش دیده بود.
پس لبخندی زد و در موقع مناسب روی گاو پرید و دستش را دراز کرد تا دم گاو
را بگیرد ...
اما با تعجب و ناباوری دید که گاو دم نداشت!!!
نتیجه اخلاقی : زندگی پر از ارزشهای دست یافتنی است اما اگر به آنها اجازه
رد شدن بدهیم ممکن است که دیگر هیچ وقت نصیبمان نشود. سعی کن همیشه اولین
شانس را دریابی
منبع: ایران نوید
دکتر شریعتی انسان ها را به چهار گروه زیر دسته بندی کرده است
خوشبختانه متن اصلی سخنان ایشون را یافتم . این سخنان از کتاب « هبوط در
کویر » است . متن اصلی به اینگونه است که با این کامنت همراه کرده ام. باشد
که حداقل وبلاگ نویسان دیگر حداقل این کامنت را در وبلاگشان کپی کنند و
قبل از کپی کردن متن این نوشته را بخوانند و نسخه کامل کتاب را و خود درک
کنند که تفاوت معنایی و مفهومی بین این سخنان از شریعتی با سخنان منسوب به
ایشان از زمین تا آسمان است و آن سخنان ناقض افکار و اندیشه های ایشان .چرا
که ایشان در کتاب « نگاهی به تاریخ فردا » می گوید : « بعضی از کلمات برای
آدم حق حیات دارند ( به قول آندره ژید ) و اگر برای انسان حق حیات نداشته
باشند لا اقل برای یک اندیشه دارند , »
و اما متن اصلی :
« آدمها همه در یک سطح نیستند و از هم فاصله دارند اما همه از یک جنس اند…
آدم ها بر چهار گونه اند ؛ یعنی بر هزار گونه اند اما همه ی تقسیم بندی ها
که به کار ما نمی آید ؛ ما با همین چهار جور آدم سر و کار داریم :
۱ – آدم هایی که سر درشان بلند و پر ابهت است و چشم گیر ؛ گویی سر در
قصری ست ، بیننده را می گیرد ، چشمش را پر می کند و روحش را تسخیر می
نماید ، دهانش از عظمت و شکوه خیره کننده ی سردر باز می ماند ، با ترس و
لرز و احتیاط ، آهسته آهسته در ِ بزرگ و سنگین را می گشاید ، با چه سختی
؟! با چه دشواری ؟! چه زوری باید زد ! چه ترسی باید خورد ! چقدر چرخاندن
این در ِ بزرگ ، که به دروازه ی شهری یا در ِ قلعه ای و حصاری می ماند ،
خستگی می آورد ! چقدر باید زور زد تا بر روی پایه های ضخیم و استوارش اندکی
بلغزد ، در را نیمه باز می کند ،… در ِ سنگین و پر ابهت و بزرگ این دژ
نظامی ، این سردر بلند ، که هر وقت نگاهش می کنی کلاه از سرت می افتد ،
تمام باز نمی شود ، کار ساده ای نیست ، نیمه باز می شود ؛ چه صدایی می کند ؛
چه سر و صدایی !
در نیمه باز می شود ! و بیننده که در برابر عظمت این سردر ؛ خود را از
حقارت ، یک گربه ی کو چک احساس می کند که از لای در ، از زیر در ، باید به
درون بخزد ، پا به داخل این الموت می گذارد ، چه می بیند ؟ یک صحن حیاط
نُقلی موزاییکی ۶۷ متر مربع ! با چند متری هم که قطر دیوارها اشغال کرده
است ؛ یعنی ۳۵ سانتی متر برای هر دیواری باید حساب کرد و از این ۶۷ متر
کاست .چهار قدم و خورده ای که برمی داری ، دیوار مقابل یقه ات را می گیرد
که : کجا ؟ تمام شد ، تمام ، همین بود !
۲-. بعضی ها برعکسند… سردر متواضع و خودمانی و ساده باغی دارند.یک لنگه در
چوبی بیرنگ و ارزان قیمت و بی نقش و نگار که دست هرکسی به آن میرسد!غلب باز
هم هست. قفل و کلید و دربان ندارد. با یک اشاره دست باز می شود. جلو فضای
بازی و جوی آبی که همواره می گذرد و در وسط درخت کهنسال و پر شاخ و برگی و
پایش یک تکه زمین خالی و در پیرامون این میدانگاه راههای پرپیچ و خم بسیاری
است که از زیر انبوه درختان می گذرد و به درون باغ می رود.هر یک از این
راهها تماشاچی را به درون باغ و نه به گوشه ای از باغ می برد و تماشاچی –
در حالیکه هنوز این راه را به پایان نبرده – حسرت و کنجکاوی گذر کردن از
راهی دیگر و رسیدن به جایی دیگر در دلش چنان قوت میگیرد که او را از ادامه
راهش باز می دارد و به راهی دیگر میکشاند و در اینجا هنوز چند گامی نرفته
که چشم به راهی دیگر می دوزد و خود را به قسمتی دیگر می رساند. در این
دویدن و رفتن از راهی به راه دیگر ناگهان حس می کند که در باغ گم شده است
نمی داند کجای باغ است … مثل اینکه این باغ اصلا دیوار ندارد. هرچه جلوتر
می روم عمیق تر می شود. انگار گم شده ام. خودم را اینجا گم کرده ام مثل
اینکه هرگز راهی برای خروج نیست . مثل اینکه همیشه باید اینجا باشم . مثل
اینکه از اول اینجا بودم . مثل اینکه همینجا دنیا آمدم. مثل اینکه سابق
اینجا زندگی می کردم. دارد یک چیزهایی یادم می آید. من اینجا غرق شده ام
اما بیهوده برای بازگشت تلاش هم نمی کنم. انگار همینجا هستم…
۳-دسته سوم آدمها آدمهایی هستند که وقتی حضور دارند بیشتر هستند تا وقتی که
غایبند . وقتی که غایبند اصلا نیستند یا برعکس تنها وقتی هستند که حضور
دارند . البته عده ای هم هستند که وقتی هم حضور دارند نیستند. اما اینها
بدرد تقسیم بندی هم نمی خورند گرچه در شمار زیادند و چهره های درخشانی هم
از اساتید و رجال در میانشان کم نیست بلکه بسیار است .
۴-. و آدمهایی که وقتی غایبند بیشتر هستند تا وقتی که حاضرند. به به! چه
آدمهای بزرگ و خوبی. چقدر زندگی به بودن اینجور آدمها نیازمند است. آنهایی
که وقتی غایبند بیشتر هستند.و اینهایند که گاه مخاطب حرفهایی قرار میگیرند
که نباید بشنوند. با این آدمها است که ما در گفتگوییم. همیشه با اینها است
که حرفهای خوبمان را می زنیم. حتی حرفهایی که دوست نداریم بشنوند. به همین
ها است که همیشه نامه هایی می نویسیم که هیچگاه نمی فرستیم.حرفهای اصیل
حرفهایی نیستند که برای « شنیدن » زده می شوند حرفهایی هستند که برای « زدن
» زده می شوند.نوشته های اصیل نوشته هایی نیستند که برای « خواندن » نوشته
می شوند بلکه نوشته هایی هستند که برای «نوشتن» نگاشته می ش
خدا گفت : پس میخواهی با من گفتگو کنی ؟
گفتم : اگر وقت داشته باشید .
خدا لبخند زد: وقت من ابدی است .
چه سوالاتی در ذهن داری که میخواهی بپرسی ؟
چه چیز بیش از همه شما را در مورد انسان متعجب می کند ؟
خدا پاسخ داد ...
این که آنها از بودن در دوران کودکی ملول می شوند. عجله دارند که زودتر بزرگ شوند و بعد حسرت دوران کودکی را می خورند .
این که سلامتی شان را صرف به دست آوردن پول می کنند.و بعد پولشان را خرج حفظ سلامتی میکنند .
این که با نگرانی نسبت به آینده فکر میکنند.زمان حال فراموش شان می شود .
آنچنان که دیگر نه در آینده زندگی میکنند و نه در حال .
این که چنان زندگی میکنند که گویی هرگز نخواهند مرد. و آنچنان میمیرند که گویی هرگز زنده نبوده اند .
خداوند دست های مرا در دست گرفت و مدتی هر دو ساکت ماندیم .
بعد پرسیدم ...
به عنوان خالق انسان ها ، میخواهید آنها چه درس هایی اززندگی را یاد بگیرند ؟
خدا دوباره با لبخند پاسخ داد .
یاد بگیرند که نمی توان دیگران را مجبور به دوست داشتن خود کرد. اما می توان محبوب دیگران شد .
یاد بگیرند که خوب نیست خود را با دیگران مقایسه کنند .
یاد بگیرند که ثروتمند کسی نیست که دارایی بیشتری دارد.بلکه کسی است که نیاز کم تری دارد
یاد بگیرن که ظرف چند ثانیه می توانیم زخمی عمیق در دل کسانی که دوست شان داریم ایجاد کنیم . و سال ها وقت لازم خواهد بود تا آن زخم التیام یابد .
با بخشیدن ، بخشش یاد بگیرن .
یاد بگیرند کسانی هستند که آنها را عمیقا دوست دارند . اما بلد نیستند احساس شان را ابراز کنند یا نشان دهند .
یاد بگیرن که میشود دو نفر به یک موضوع واحد نگاه کنند و آن را متفاوت ببینند .
یاد بگیرن که همیشه کافی نیست دیگران آنها را ببخشند. بلکه خودشان هم باید خود را ببخشند
و یاد بگیرن که من اینجا هستم .
"جین بلانکو" در کتاب "پرواز بوفالوها" ویژگیهای اجتماع بوفالوها و غازها را به این شکل توصیف می کند:
ویژگی بوفالوها:
- آنها به یک رهبر پایبند هستند و همه از او تبعیت می کنند.
- آنها درست همان کاری را می کنند که به آنها دستور داده شده است.
- آنها هرگز تصمیم نمی گیرند و تا دستور نرسد، هیچ کاری نمی کنند و هیچ کجا نمی روند.
- هیچ کس جای دیگری را پر نمی کند و جلو نمی افتد و مسؤولیت نمی پذیرد.
ویژگی غازها:
- هر غاز مسیر پرواز دسته جمعی گروه را می داند.
- رهبری و جلودار بودن نوبتی است.
- هر غاز، زمان در نوک پرواز قرار گرفتن و هدایت گروه را خود انتخاب می کند.
- همه غازها تمایل به پذیریش مسؤولیت جلودار بودن را دارند.
- غازها در طول پرواز مراقب یکدیگر هستند.
- بررسی ثابت کرده که غازها در پرواز گروهی، 70 درصد بیشتر از مسافتی را که انفرادی می توانند طی کنند، می پیمایند.
بلانکو می گوید وقتی از مطالعه نظام هماهنگ و زندگی گروهی غازها آگاه شدم، به داخل شرکت خود برگشتم و به همه همکارانم دستور پرواز دادم و از آنها خواستم از امروز غازهایی باشند که هم خود از پروازشان لذت ببرند و هم من سازمان کمال یافته تری را اداره کنم. آری من به آنها اختیار و آزادی پرواز دادم و گفتم بوفالوهای من پرواز کنید. غافل از اینکه بوفالوها نمی توانند پرواز کنند. به خود گفتم بلاسکو سازمان تو، یک سازمان بوفالویی است. مگر خود تو این طور نخواستی که همکارانی مطیع و بی چون و چرا داشته باشی؟ پس اگر غیر از این می خواهی، خود تو اول باید تغییر کنی و در اینجا بود که دریافتم دیدگاه من مدیر هم باید تغییر کند. من باید بوفالوها را تبدیل به غاز کنم، طبیعت آنها را تغییر بدهم، با آموزش، پرورش، رشد، ایجاد انگیزش، روحیه، اختیار، مسؤولیت، اعتماد، صداقت و ...